Usiadam i nie wiem. Trzy razy przejeżdżam dłońmi po klawiaturze, dwa razy poprawiam włosy, a raz to no właśnie, trzy, dwa, jedne, start. Czas dobiegł końca, jutro powrót do szarej rzeczywistości, problemów, ciężkiej pracy i prób, mimo wszystko - chcę tego. Swoje pomieszane życie złączyłam w całość, wiem czego chcę, nauczyłam się dostrzegać to, co niewidoczne, słyszeć to, co ciche i czuć to, czego zwyczajny człowiek nie jest w stanie pojąć. Nauczyłam się szczęścia. Przestałam żyć szarościami, dla mnie istnieje tylko czarny i biały, jesteś albo Cię nie ma, płaczesz albo się śmiejesz. W przeciwieństwa wplotłam trochę koloru - typowa metafora szczęścia. Klasyczne i ponadczasowe kolory. Mam nadzieję, że znajdziecie coś dla siebie.
